انسان و قرآن

قرآن چون خداوند سبحان بی پایان، و نور و تبیان کل شی است. هر اثری نمودار دارائی موثر خود است، لذا همانطور که حق سبحانه صمد حقیقی، اعنی وجود مطلقه غیر متناهی است، کتاب او نیز حافل جوامع کلم نوریه خارج از حد و عد و احصا است: «قل لوکان البحر مدادا لکلمات ربی لنفد البحر قبل ان تنفذ کلمات ربی و لو جئنا بمثله مددا» «ولو ان ما فی الارض من شجره اقلام و البحر یمده من بعده سبعه ابحر ما نفدت کلمات الله ان الله عزیز حکیم» وچنانچه الله نور تعالی نور کل شی است و هر چیز بدو شناخته می شود، که «الله نور السموات و الارض» و عرفت الاشیا باالله کتاب او نیز نور و تبیان کل شی است. قرآن را به صورت طبیعی و سیاق عادی عربی مبین، بدون اعمال اصطلاحات صناعی، با اعلام تحدی طوری نازل فرموده است تا خامل و نبیه، و عامی و فقیه، و دوی و مدنی، هریک به مراتب خود از آن بهره برند و هیچ کس در کنار این سفره الهی بی طعمه نماند، چنانکه تعیین اوقات را به امارات طبیعی اعنی امر واقعی حقیقی تکوینی ارجاع فرموده است نه صناعی تا همه کس را بکار آید، و در عین حال به تعبیری تادیه کرده است که معجز هر ذی فن یک فن در صناعت است.این کتاب از جمله آثار حسن طبری آملی مشهور به حسن حسن‌زاده آملی می باشد. ایشان روحانی مجتهد و استاد حوزه است. از القاب او نزد اسلامیون ذوالفنون می‌باشد که علت آن از دید آنها تسلط او به علوم می‌باشد.